Słowo „terapia” pochodzi z języka greckiego (therapeia – leczenie) i początkowo odnosiło się jedynie do nauk medycznych. Obecnie termin ten spotyka się także w pedagogice. Odpowiadamy na pytanie „Czym jest terapia pedagogiczna i w jakim celu jest stosowana?”.
Terapia pedagogiczna jest oddziaływaniem terapeutycznym na zaburzenia w uczeniu się ucznia. Opiera się na specjalnych, psychologicznych i pedagogicznych zasadach powiązanych zarówno z uczeniem się, jak i odpowiednim przystosowaniem. Terapia pedagogiczna jest działaniem na pograniczu socjoterapii i psychoterapii o jednoznacznym celu wychowawczym oraz formą interwencji edukacyjnej. Przede wszystkim są to zajęcia korekcyjno-kompensacyjne. Jak sama nazwa wskazuje mają one za zadanie korekcję, czyli usprawnianie zaburzonych funkcji poznawczych i ruchowych. Kompensacja natomiast dotyczy deficytów rozwojowych – ze względu na ich rodzaj stosuje się różne metody i formy pracy dostosowane do indywidualnych potrzeb rozwojowych.
Wiedząc czym jest terapia pedagogiczna łatwo można wywnioskować, że ma ona na celu ogólną poprawę funkcjonowania ucznia w szkole oraz poza nią. Mówiąc dokładniej jej celem jest oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności w uczeniu się dzieci. Ma za zadanie eliminować niepowodzenia szkolne oraz negatywne skutki tych niepowodzeń. Jej zadaniem jest także stworzenie dzieciom z trudnościami warunków do wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego. Artykuł powstał we współpracy z portalem branżowym http://nieruchomoscicafe.pl/
Właściwie prowadzona terapia pedagogiczna kieruje się kilkoma ważnymi zasadami. Jedną z nich jest stopniowanie trudności zadań. Oznacza to, że podejmując pracę z dzieckiem należy rozpoczynać od ćwiczeń łatwych i stopniowo przechodzić do trudniejszych. Jest to bardzo ważne, ponieważ w ten sposób buduje się motywację ucznia oraz jego wiarę we własne możliwości. Czując satysfakcję z poprawnego wykonania łatwiejszego zadania chętniej przejdzie do zadań trudniejszych. Nie należy go przy tym ani ponaglać ani wyręczać – dziecko zdobędzie nowe umiejętności dopiero wtedy, kiedy samodzielnie je wykona.
Inną ważną zasadą jest indywidualizacja metod i środków oddziaływania terapeutycznego dla każdego ucznia. Nie każda metoda pracy jest odpowiednia dla każdego dziecka. Nawet jeżeli uczniowie posiadają taką samą diagnozę, konieczne jest dobranie form i metod w oparciu o informacje o konkretnym dziecku.
Równie istotne jest to, aby zaczynać terapię pedagogiczną od usprawniania funkcji najgłębiej zaburzonych i umiejętności, które dziecko najsłabiej opanowało. Tworzenie właściwych mechanizmów kompensacyjnych wymaga przy tym łączenia ćwiczeń funkcji zaburzonych z ćwiczeniami funkcji niezaburzonych. Należy także pamiętać, aby najtrudniejsze dla dziecka zadania trwały krótko, np. kilka minut, by dziecko nie zniechęciło się do pracy.